Voorbeschouwing: Strade Bianche elite mannen 2018

Sommige koersen hebben alles mee. Een omgeving die geliefd is bij vele toeristen en een parkoers om duimen, vingers en wat dies meer zij bij af  te likken. Strade Bianchi, een koers die in 2007 het levenslicht zag is daar een klinkend voorbeeld van. Hoewel de koers dus nog ontzettend jong is is ze eigenlijk niet meer weg te denken van de wielerkalender. Hoe hebben we het zolang zonder een koers als Strade Bianche uitgehouden? 

Met dank aan Banca Monte dei Paschi di Siena, de oudste nog bestaande bank ter wereld, kwam de koers in 2007 van de grond. Alexander Kolobnev won, maar eigenlijk won iedereen op die oktoberdag. Waarom? Onderstaande beelden zeggen genoeg.

Het fenomeen Strade Bianche was in het moderne wielrennen zeker niet de eerste in zijn soort (we laten de pioniersdagen van het cyclisme, toen dit soort ongeasfalteerde wegen eerder regel dan uitzondering waren, maar even buiten beschouwing), maar ze is wel zonder twijfel de meest populaire wedstrijd in het genre. Sterker nog: mede dankzij Strade Bianche is het fietsen over dit soort paden populairder dan ooit. Ook de gewone mens mag tegenwoordig graag eens een karrenspoor, zandpad of grindweg opzoeken.

Michał Kwiatkowski presteerde het vorig jaar om voor de tweede keer in zijn carrière de wedstrijd te winnen. Hij won in minder aangename weersomstandigheden na een solo van goed vijftien kilometer.

Of de Pool van Team Sky graag een derde keer zou winnen in Siena? Vanzelfsprekend. Eender welke koers drie keer op je palmares hebben is fantastisch. Maar, het moet gezegd, deze koers is misschien nog iets specialer dan vele andere. Als je deze koers drie keer weet te winnen krijg je namelijk een strook naar je vernoemd. 

De enige renner die dit in de korte geschiedenis van de koers heeft gepresteerd is Fabian Cancellara. Hij kwam al drie keer als eerste aan op de Piazza del Campo. In de Olympische jaren 2008, 2012 en 2016 was hij de beste in de Toscaanse koers. En dus mocht hij een jaar geleden een bijzondere onthulling doen. 

Inaugurato il tratto intitolato @f_cancellara! Monte Sante Marie di 11,5 km #StradeBianche pic.twitter.com/YaMkZ6412s — Strade Bianche (@StradeBianche) 3 maart 2017

Daar zou dit jaar Kwiatkowski dus bij kunnen komen. Dus, Michal, zeg het maar. Klinkt 'Settore Michał Kwiatkowski' je goed in de oren? Ja? Nou, hup, ga voor die derde zege! 

Laatste tien winnaars

2008: Fabian Cancellara

2009: Thomas Löfkvist

2010: Maxim Iglinsky

2011: Philippe Gilbert

2012: Fabian Cancellara

2013: Moreno Moser

2014: Michał Kwiatkowski

2015: Zdeněk Štybar

2016: Fabian Cancellara

2017: Michał Kwiatkowski

Parkoers 

Hemelsbreed liggen start en finish maar goed een halve kilometer uit elkaar. Gelukkig is de koers geen halve kilometer lang. In plaats daarvan wordt er 184 kilometer door het Toscaanse land gereden. En zoals u kunt zien liggen er een hoop 'witte wegen' op de renners te wachten. 63 kilometer om precies te zijn! Snelle rekenaars weten het al: iets meer dan een derde van het parkoers voert over niet-geasfalteerd terrein.

Sterrati

Settore 1: Vidritta (2,1 km)

Settore 2: Bagnaia (5,8 km)

Settore 3: Radi (4,4 km)

Settore 4: La Piana (5,5 km)

Settore 5: Lucignano d'Asso (11,9 km)

Settore 6: Pieve a Salti (8 km)

Settore 7: San Martino in Grania (9,5 km)

Settore 8: Monte Sante Marie - Settore Fabian Cancellara

Settore 9: Monteaperti (0,9 km)

Settore 10: Colle Pinzuto (2,4 km)

Settore 11: Le Tolfe (1,1 km)

De gravelwegen zijn niet de enige hindernis. In de koers gaat het ook continu op en af, zoals u kunt zien op onderstaand wedstrijdprofiel.

Klimmen doen de renners zelfs bijna tot aan de meet. Op de Via Santa Caterina loopt het stijgingspercentage nog op tot maximaal zestien procent. Beslist geen kattenpis! 

En dan moeten we het nog even hebben over het weer. Afgelopen week lagen de witte wegen er namelijk wel heel wit bij...

Gelukkig is de sneeuw intussen verdwenen. En het zal ook op de koersdag een stuk warmer worden dan afgelopen week het geval. Een fiets met ingebouwd verwarmingselement is dus niet nodig. Maar dat betekent niet dat de omstandigheden niet zwaar zullen zijn. 

White roads update: snow has melted, rain continues. Tomorrow will be a proper mud fest. #StradeBianche

— Coreen Mazzocchi (@mazzok) 2 maart 2018

We krijgen dus modder als we de filmmaker van Wiggle HIGH5 moeten geloven. En dan denkt de wielerliefhebber bijna automatisch terug aan 15 mei 2010, toen Cadel Evans een legendarische Giro-rit over gravelwegen wist te winnen.

"Maar", zo beweert Tiesj Benoot op de site van Lotto-Soudal, "deze wedstrijd heeft geen slecht weer nodig om lastig te zijn. Vorig jaar regende het ook en ik schrok ervan hoe klein de invloed daarvan was op de ondergrond, die wordt niet zompig. Je hebt meer last van de vuiligheid die je in je ogen en mond krijgt bij zulk weer door het opspattend water."

"Als het slecht weer is denk ik dat de achtste sector, naar Monte Sante Marie, opnieuw een cruciale fase zal inluiden. Het is de lastigste strook, door haar lengte en de klim. De Strade Bianche is echter onvoorspelbaar. Je moet voortdurend attent zijn, want er kan op elk moment iets gebeuren. Net als in Parijs-Roubaix is er ook geluk mee gemoeid", besluit de man die afgelopen twee jaar achtste wist te worden.

Favorieten

Benoot kunnen we met die redenering ook in onze favorietenlijst opnemen. En waarom zouden we dat niet doen? De bijna 24 jaar oude Gentenaar kan met een gezonde dosis koerslust, uithoudingsvermorgen en geluk zomaar de wedstrijd winnen. Maar voor de echte topfavorieten komen we toch bij andere namen uit. Michał Kwiatkowski, bijvoorbeeld. In de Algarve toonde hij zijn vorm al en dus wordt er gelet op de Pool van Team Sky.

Maar Kwiatkowski is niet de enige Sky-renner die we in de gaten moeten houden. Wat te denken van Gianni Moscon? De Italiaan, die nog altijd de zaak Reichenbach tegen zich heeft lopen, heeft zijn reputatie niet mee, maar fietsen kan hij wel. Op een steile slotmuur als de Via Santa Caterina mag hij op een superdag zeker in staat worden geacht om iedereen uit het wiel te kletsen.

Zijn er naast Kwiatkowski nog meer oud-winnaars die aan de start zullen verschijnen? Zeker. Zdenek Stybar (winnaar in 2015) en Philippe Gilbert (winnaar in 2011) zijn de meest in het oog springende namen, maar ook Moreno Moser weet sinds de jongste Trofeo Laigueglia ook weer wat winnen is. 

Wie we nog meer in de gaten houden? Alejandro Valverde. Heeft u zijn krachtsinspanning gezien waarmee hij de Ronde van Abu Dhabi gezien? Voor sommmigen had het meer weg van een raketlancering. Daarom moeten we El Imbatido ook opschrijven. Maar zover was u zelf ongetwijfeld ook al. 

Verder? Denk aan mannen Peter Sagan en Greg Van Avermaet (beide heren werden al twee keer tweede), Tom Dumoulin (werkt zijn materiaal nu wel mee?), Romain Bardet (zeer sterk in de Ardèche), Diego Ulissi (altijd goed in heuvelkoersen) en Vincenzo Nibali (behoeft hij nog introductie?). En zo kunnen we nog uren doorgaan. Kortom: kanshebbers genoeg in één van de mooiste eendagskoersen van het jaar.

Favorieten volgens Wieler Revue

*****

Michał Kwiatkowski

****

Greg Van Avermaet, Peter Sagan

***

Alejandro Valverde, Tom Dumoulin, Gianni Moscon

**

Romain Bardet, Diego Ulissi, Philippe Gilbert, Oscar Gatto, Zdenek Stybar

*

Tiesj Benoot, Alexey Lutsenko, Sep Vanmarcke, Sonny Colbrelli, Nathan Haas, Fabio Felline, Giovanni Visconti, Daryl Impey, Luke Durbridge, Wout van Aert